Ford Shelby GT500 Convertible
CALIFORNICATION!Υπάρχει ένα μέρος σ’ αυτόν τον πλανήτη όπου όλα είναι μεγάλα, γενναιόδωρα και αγγελικά πλασμένα. Ο καιρός πάντα ζεστός, οι γυναίκες όμορφες, τα αυτοκίνητα δυνατά και κόκκινα, η φύση σαν ζωγραφιά και οι σκοτούρες αφημένες μακριά, χιλιάδες μίλια μακριά...
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΙΤΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
EKEI, στα παράλια του Eιρηνικού, όπου οι σέρφερ περιμένουν υπομονετικά ξαπλωμένοι επάνω στις σανίδες τους, όπου τα ζευγαράκια διασχίζουν την παραλία πιασμένα από τα χεράκια και τα αυτοκίνητα των Πορτουρίκων με τις χρωμιωμένες ζάντες και τα απειροελάχιστα ελαστικά χοροπηδούν ρυθμικά επάνω στην άσφαλτο, εκεί είναι η Καλιφόρνια. Αλλά και πιο μέσα, εκεί όπου τα ποτάμια συναντιώνται με τα αιωνόβια δάση, οι καουμπόις και οι χρυσοθήρες με το όνειρο του Φαρ Ουέστ, η έρημος με τα βουνά και οι λίμνες με τους βάλτους και τον ωκεανό, και εκεί Καλιφόρνια είναι. Όπως και πέρα μακριά, όπου η απεραντοσύνη της αμερικανικής φύσης μοιάζει να έχει πέσει ουρανοκατέβατη από κάποιον άλλον, μακρινό πλανήτη. Ή μήπως εμείς είμαστε από κάπου αλλού;
Μια ξερογκαζιά στον υπερτροφοδοτούμενο V8, και το αμερικανικό όνειρο γίνεται μπουχός και πιστονιές, άλογα άγρια που καλπάζουν στους κόντρα φωτισμένους δρόμους με ευκαλύπτους, και τα μίλια στο οδόμετρο γυρνούν σαν τα φρουτάκια του Βέγκας, καταπίνοντας τις ατελείωτες ασφάλτινες ευθείες. Το road movie ξεκινά. Και πρωταγωνιστές είμαστε αυτήν τη φορά εμείς. Στα χνάρια των μπίτνικς του ’50, του Wyatt και του Billy, των ανθρώπων που δεν έχουν τόπο και προορισμό. ¶λλωστε, είμαστε στο land of the free, ελεύθεροι να μετακινηθούμε όσο και όπου θέλουμε. Πρώτος νυκτερινός σταθμός ένα μοτέλ. Απ’ τα χειρότερα. Αυτά με τις νέον επιγραφές, των οποίων τα μισά γράμματα πλέον έχουν σβήσει από την παλαιότητα ή τη στεναχώρια. Με τα τεράστια για ευρωπαϊκά μεγέθη δωμάτια, με τα λουλουδάτα σκεπάσματα και τη μυρωδιά της μούχλας που αναμιγνύεται με την αλμύρα του ωκεανού. Εδώ που αμέσως μετά το ντιλ οι κουστουμαρισμένοι σκοτώνουν τους μαλλιάδες και χάνονται μέσα στη νύχτα με ένα ατελείωτο αμερικανικό παντιλίκι -ακόμα και τα παντιλίκια είναι υπερβολικά σ’ αυτήν την ήπειρο-, πριν πλακώσει ο σερίφης με το απαστράπτον χρυσό αστέρι και τους αμούστακους βοηθούς του. Δηλαδή ποιο άλλο αυτοκίνητο θα μπορούσαμε να έχουμε παρκαρισμένο έξω από το δωμάτιο «ocean view» πέρα από μια κόκκινη, κάμπριο Shelby GT500; Όχι, πείτε μου, ποιο;
Alien species are invading Morro Bay...
Ξημέρωμα στο Μόρο Μπέι, 200 μίλια βόρεια του Λ.Α. και θαρρείς πως οι μοναδικοί κάτοικοι είναι λευκοί και πτερυγοφόροι, πώς τους ξεπάστρεψαν όλους όπως στα «πουλιά» του Χίτσκοκ, και είσαι ο τελευταίος επιζών που πρέπει να συνάψεις ειρήνη μαζί τους για λογαριασμό της ανθρωπότητας. Καταραμένο τζετ-λαγκ. Δηλαδή από δω και πέρα θα ξυπνάμε κάθε μέρα στις 05:00 να κάνουμε παρέα στους γλάρους; Στο Κitty’s Κitchen η μεσόκοπη Κίτι πιάνει δουλειά σερβίροντας τους παράξενους ταξιδιώτες chorizo-omellete σε τεράστιες ποσότητες και γεμίζει ασταμάτητα τις ακόμα πιο τεράστες κούπες του καφέ με ένα μαύρο καμένο νεροζούμι που απ’ την πικρίλα και μόνο είναι ικανό να σηκώσει πεθαμένους απ’ τον τάφο. I love Αmerica. Και η Κίτι είναι ερωτευμένη. Με τη Shelby μας. Αυτή με σήμα την κόμπρα. Με τον big-block V8 των 500 ίππων, με το φουσκωτό καπό, τις κατάλευκες -αλά Λε Μαν- ρίγες και τους μυώδεις προφυλακτήρες.
― Ιt’s a Mustang, isn’t it?
Και βέβαια είναι, και μάλιστα η δυνατότερη όλων των εποχών. Χάρη στην ενασχόληση της SVT (του Special Vehicle Team της Ford) και της Shelby με τον κινητήρα των 5.409 κ.εκ., στον οποίο προστέθηκε ένας υπερσυμπιεστής τύπου Roots και ιντερκούλερ κι επανασχεδιάστηκε ολόκληρο το σύστημα εισαγωγής και τροφοδοσίας. Για να μην αρχίσουμε με αναρτήσεις, συστήματα διεύθυνσης κτλ. Μέχρι και το στροφόμετρο έβαλαν οι άνθρωποι στη θέση του ταχυμέτρου για να έχει ο οδηγός μια αντάξια της ισχύος... θέα.
«Εκεί στο Μίσιγκαν πόσο πουλάνε τα Shelby;», ρωτάει ένας περαστικός θείος, χωρίς καλά καλά να σταματήσει για να ακούσει την απάντηση. Μίσιγκαν; Από πού κι ως πού Μίσιγκαν; Δε λέω, προβληματιζόμαστε. Μήπως φέρνουμε σε redneck; Βλαχοτουρίστες του Ειρηνικού; Ιπταμένους, αλλά όχι τζέντελμεν; Μίσιγκαν... Mustang - Ford - μαμααά! Έχουμε πινακίδες από το Μίσιγκαν! Καλά, ρε Καλιφορνάκια· θα δείτε τι εστί βερίκοκο, και μάλιστα μισιγκανιώτικο. Εκεί, ρε ντιντίδες, φτιάχνονται τα Mustang! Εσείς εδώ τι φτιάχνετε; Segway;
Απαυδισμένοι με το πού πάει το πράγμα, αφηνόμαστε στο δρόμο να μας οδηγήσει, Highway 1 North, highway to heaven. Στο Σαν Σιμεόν οι θαλάσσιοι ελέφαντες λιάζονται στην αμμουδιά και εμείς εναρμονιζόμαστε με το όριο των 55 μιλίων/ώρα στην ατελείωτη ευθεία μετά το χάσιμο επάνω στη δεξιά στροφή, αλλάζοντας και τις 6 ταχύτητες σε χρόνο dt: άλλωστε τα 480 λιμπρόποδα ροπής είναι αρκετά ώστε να μη χρειαστεί να κατεβάσεις σχεδόν ποτέ. Αλήθεια, οι αεραγωγοί είναι τελικά τόσο μεγάλοι ή έχουμε ξεχάσει το καπό ανοιχτό;
Cruising. Απεραντοσύνη, ησυχία, ερημιά, όμορφη ερημιά. Γλυκειά σαν το θαλασσινό αεράκι που μας ανακατεύει τα μαλλιά στο ανοικτό κάμπριο, με τις εικόνες να περνούν συμπαρασύροντας χωριά και κωμοπόλεις. Καμία σχέση με το κοσμοπολίτικο Λ.A., με τις παραλίες της Σάντα Μόνικα, του Μάουι και του Βένις Μπιτς. Επαρχία με χρώμα φωτεινό, θαλασσινό. Διασχίζουμε την παραλιακή Καλιφόρνια από νότο προς βορρά και έχουμε πλέον χάσει το μέτρημα: όχι βέβαια των χιλιομετρικών αποστάσεων, αλλά των Mustang που ήδη έχουμε συναντήσει στο δρόμο. Καινούργιες, παλιές, ανοικτές, κλειστές. Με κόστος περί τα 20.000 δολάρια για 300 άλογα και εγώ τέτοια θα έπαιρνα. «Value for money» το λένε σ’ αυτά τα μέρη. Shelby, όμως, μόνο η δικιά μας! ¶ντε και άλλη μία κουπέ που συναντήσαμε κάπου κοντά στο Πεσκαντερό.
Στο Μπιγκ Σερ τα δέντρα του δάσους συναγωνίζονται τα βράχια της άγριας ακτής για την κατάληψη κάθε ίντσας γης και τα σύννεφα έχουν κατέβει τόσο χαμηλά που θαρρείς πως βγαίνουν από τη μανιασμένη θάλασσα. Ο αέρας λυσσομανάει και βρίσκουμε καταφύγιο στο Henry Miller Memorial Library, εκεί όπου ένας τετράμετρος Εσταυρωμένος καμωμένος από καλώδια κρέμεται από τον τεράστιο, κατασκευασμένο από οθόνες ηλεκτρονικών υπολογιστών, σταυρό, υπενθυμίζοντας στον ανύποπτο επισκέπτη το μάταιον της τεχνολογίας. Το Σίλικον Βάλεϊ δεν πέφτει μακριά (μόνο καμιά εκατοστή μίλια!), αλλά το ησυχαστήριο της γενιάς των μπίτνικ συγγραφέων δείχνει στους ταξιδιώτες-προσκυνητές πως υπάρχει και μια άλλη Αμερική, πέρα από το αμερικανικό όνειρο, μια Αμερική που αμφισβητεί και θέτει ερωτήματα, που σκέφτεται, ανησυχεί και αντιστέκεται. Η μεγάλη αφίσα στο κοντινότερο φαστφούντ μας είχε ωστόσο πληροφορήσει πρωτύτερα ότι ο βασιλιάς του χάμπουργκερ είναι Αμερικανός. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία...
Η φωνή της Αμερικής
Περιπλανώμενοι στο Μοντερέι, την άλλοτε παγκόσμια πρωτεύουσα της σαρδέλας, ανάμεσα στα γραφικά και με μεράκι ανακαινισμένα εργοστάσια, ο βαρύς συμπλέκτης έχει αρχίσει και ζυγίζει όσο ένα ιαπωνικό βομβαρδιστικό του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου που έχει ψαρέψει ανεμότρατα. Αλλάζουμε βάρδια και το φαρδύ κάθισμα του συνοδηγού αποδεικνύεται ό,τι πρέπει για έναν υπνάκο όσο ο Θάνος αναλαμβάνει τα πηδάλια. Take me back to the paradise city...
Ξυπνάω στο Σίλικον Βάλεϊ από τα επιφωνήματα φρίκης του οδηγού. ΣΟΚ και ΔΕΟΣ! Με μια ματιά καταλαβαίνουμε πως το κλίμα εδώ πέρα δε μας σηκώνει, ούτε και τη μυώδη Shelby μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από μπετόν αρμέ και σίδερο, από γυάλινους ουρανοξύστες, από μαύρες Mercedes με κουστουμαρισμένους κυρίους. «Και να σκεφτείτε ότι πριν από 20 χρόνια όλο το Πάλο ¶λτο ήταν... χωράφια με κερασιές», μας πληροφορεί ο Σάββας από το Αφάντου της Ρόδου. Λίγο αργότερα, στο interstate, τον αμερικανικό αυτοκινητόδρομο, καταλαβαίνουμε γιατί τα ντόπια αυτοκίνητα έχουν τόσο μαλακές, μέχρι ζαλάδας, αναρτήσεις. Οδηγήστε τη σφιχτοστημένη Shelby και έπειτα από ένα τέταρτο κοπανήματος φραπέ γλυκού με γάλα θα καταλάβετε. Οι δρόμοι των ΗΠΑ θυμίζουν κάτι από Ελλάδα! Ύστερα από ένα αρχοντικό μπάρμπεκιου στο backyard του Σάββα και ένα βασιλικό ύπνο, αποχαιρετούμε όλη την οικογένεια (ευχαριστούμε, Ντέπη, Σέβα, Αντώνη) και κατευθυνόμαστε προς Σαν Φρανσίσκο. Η πόλη μοιάζει... ύποπτα άδεια για καθημερινή -καλά, traffic jam δεν έχουν εδώ;-, έτοιμη να μας αποκαλύψει τον κοσμοπολίτικο χρώμα της και το σχεδόν ευρωπαϊκό της αέρα. Γκαζώνω και… μαστουρώνω τα μισά Πασίφικ Χάιτς από αναθυμιάσεις Goodyear. Ως γνήσιος σινεφίλ στρίβω διαμονισμένα στη Μέισον Στριτ, αποφεύγω περίτεχνα το τραμ που κουδουνίζει μανιασμένα τα hells bells του με φόντο το Αλκατράζ και κατευθύνομαι προς την κατακόκκινη γέφυρα, χωρίς να καταδιώκομαι από καμία Dodge Charger. ¶λλωστε, η Mustang μπορεί να υπάρχει ακόμη και σήμερα, τιμώντας στο έπακρο τον ορισμό του muscle car, την οποία μέχρι και οι χαρλεϊάδες τη βλέπουν και σηκώνουν επιδοκιμαστικά τον αντίχειρα -respect-, όμως η σύγχρονη εκδοχή της Dodge βρίσκεται ακόμη στα σκαριά. Και μέχρι οι ρέπλικες του Στιβ ΜακΚουίν να αποκτήσουν πάλι αντιπάλους, το Φρίσκο μπορεί να κοιμάται ήσυχο...
Περνάμε την Golden State Bridge και ο Θάνος κρεμιέται στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου για ακόμα μια «φωτό». Πόσες άραγε ακόμα; Πόσες φωτογραφίες είναι ικανές να αποτυπώσουν στο χαρτί αυτά που ζούμε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Οι λέξεις μοιάζουν φτωχές και οι εικόνες μάταιες. Ζούμε απλά τη στιγμή από μίλι σε μίλι. H διαδρομή του Highway 1 αλλάζει τελείως πια, δεξιά μας λιβάδια με ευτυχισμένες αγελάδες και αριστερά μας λίμνες και βάλτοι. Αγριεύουμε, και μάλιστα ακόμη περισσότερο όταν το χαρακτηριστικό «ντινγκ-ντινγκ» μας υπενθυμίζει ότι η βενζίνη στο ρεζερβουάρ μας αρκεί για ακόμη «50 miles». Το επόμενο βενζινάδικο; «20 miles north» ή «10 south» μας λέει η κυρία του grossery store, ρίχνοντάς μας ένα καχύποπτο βλέμμα. Αυτοί οι ξένοι δεν είναι σίγουρα απ’ τα μέρη μας και καλά θα είναι να μας αδειάσουν τη γωνιά. Συνεχίζουμε βόρεια και βρίσκουμε την ευκαιρία να κατεβάσουμε 3η και να πατήσουμε λίγο γκάζι στα απανωτά στροφιλίκια, προσέχοντας πάντα για εν δυνάμει κρυψώνες του αυτοκινήτου με το γαλαζοκόκκινο καρούμπαλο (να και κάτι χρήσιμο που μας δίδαξε το Χόλιγουντ, πέρα από το ότι ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές). Ο ήχος, αυτός ο υπέροχος μεταλλικός ήχος του υπερσυμπιεστή, μας οδηγεί, και δεκάρα δε δίνουμε για τον άκαμπτο πίσω άξονα που στην Ευρώπη ίσως και να τον χλευάζαμε. Εδώ είναι Καλιφόρνια, φίλε μου, και εδώ τα πράγματα γίνονται my way! Παρεμπιπτόντως περνάμε και από το Μποντέγκα Μπέι. Εκεί όπου όντως γυρίστηκαν τα «πουλιά» του Χίτσκοκ...
Η φωνή της Αμερικής μας ψιθυρίζει στο αυτί και εμείς δεν μπορούμε να της χαλάσουμε το χατίρι· ανοίγουμε χάρτη και χαράζουμε πορεία για το εθνικό πάρκο του Γιοσέμιτι. Εγκαταλείπουμε το παραλιακό highway και την κάνουμε πλαγίως μέσα από τους αμπελώνες. Ακολουθούμε το... ρωσικό ποταμό αντίθετα προς τη ροή του και καταλήγουμε στη... Σεβαστούπολη μέχρι να βρεθούμε στον αυτοκινητόδρομο που θα μας οδηγήσει μέσω Όκλαντ στην ενδοχώρα. Είμαστε πλέον σε αποστολή του θείου Σαμ.
Bράδυ πια στο Όουκντεϊλ, και εδώ και ώρα δεν έχουμε δει ούτε Mustang, μήτε καν ένα κάμπριο της προκοπής. Τα truck, τα πικάπ και τα τεράστια SUV μας δίνουν να καταλάβουμε πως εδώ οι σέρφερ -αν υπήρχαν- θα κυκλοφορούσαν μόνιμα ντυμένοι με πίσσα και πούπουλα. Ευτυχώς δεν έχουμε ιδέα από σερφ και είμαστε και από το Μίσιγκαν! ¶λλωστε το Shelby μάλλον πάει όπου και τα κακά κορίτσια -παντού!-, αφού και αρκετά τρέντι για τις κοσμικές παραλίες είναι, αλλά και εξίσου βρομόγκαζο ώστε να χαίρει της εκτίμησης και του Κλιντ Ίστγουντ στα πολύ άγριά του όμως. Πληροφορούμαστε από τις αφίσες ότι αύριο έχει ροντέο και από τη μεγάλη βιτρίνα του μπαρ πως οι καουμπόηδες είναι όντως εδώ. Τόσα πολλά λευκά καπέλα μαζεμένα δεν έχουμε ματαδεί! Η μεγαλοκοπέλα με το καρό πουκάμισο και τις απεριποίητες ξανθές μπούκλες πίσω από το γκισέ του σημερινού μας μοτέλ αναφωνεί: «και άλλοι με αυτές τις περίεργες ταυτότητες;» όταν αντικρίζει τα διαβατήριά μας, αν και το πρωί ο Τεξανός Τομ, ο πιο αληθινός καουμπόι που έχω συναντήσει έως σήμερα, μας αποκαλύπτει πως «η μαμά» του έχει «μια φίλη απ’ την Ελλάδα». Δύσκολοι οι καιροί για καουμπόηδες, και πριν μας ξεφύγει τίποτα του τύπου «σας άρεσε το Brokeback Mountain;», ξεφεύγουμε με πονηριά και μαεστρία Ινδιάνων Μοχάβε για τα βουνά.
Αν τα επτά θαύματα του κόσμου είναι τα σύμβολα της ευφυΐας και τη φαντασίας του ανθρώπου, μέρη σαν το εθνικό πάρκο του Γιοσέμιτι υπάρχουν για να τοποθετούν τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, υπενθυμίζοντας την ασημαντότητα της ανθρωπότητας απέναντι στο μεγαλείο της φύσης. Μια έκταση 761.266 στρεμμάτων που καταλαμβάνεται από βουνά, δέντρα, ποτάμια, καταρράκτες. Ο γρανιτένιος μονόλιθος του Ελ Καπιτάν, ύψους 1.000 μ., είναι ο μεγαλύτερος του πλανήτη. Οι γιγάντιες σεκόγιες, ηλικίας έως... 3.000 χρόνων, φτάνουν σε ύψος τα 80 μ. και διάμετρο τα 30! Συν τοις άλλοις, η σχετική ταμπέλα προειδοποιεί τον ανυποψίαστο επισκέπτη πως «οι αρκούδες είναι πεινασμένες, έξυπνες και δυνατές»! Σταματάμε για να θαυμάσουμε το τοπίο και βρισκόμαστε μέσα σε μια αγέλη... κυρίων τρίτης ηλικίας που ζωγραφίζουν τους πολύχρωμους καμβάδες τους.
― Και γιατί αποφασίσατε να ζωγραφίσετε τα βράχια πορτοκαλί;
― Την προηγούμενη φορά τα έκανα ροζ, οπότε σήμερα διάλεξα το πορτοκαλί, που κάνει ωραία αντίθεση με το βαθύ μπλε του ουρανού!
Πώς θα μπορούσαν, άραγε, οι άνθρωποι να βιώσουν το μέγεθος της χώρας αυτής, αν όχι ως ανταγωνιστές του;
330 μίλια νοτιοδυτικότερα
«Στη Ροζαλίτα συχνάζουν οικογένειες και οι καλοί άνθρωποι της πόλης μας», μάς εξηγεί με χαμόγελο η Μαίρη, η Ινδή οικοδέσποινα του Route 66 Motel, και αποφασισμένοι επιτέλους να γίνουμε από περιπλανώμενα ρεμάλια ευυπόληπτοι τουρίστες ανοίγουμε τη βαριά ξύλινη πόρτα του μεξικανικού κοσμικού κέντρου, πέφτοντας πάνω στην τεράστια φωτογραφία του ιδιοκτήτη που ποζάρει ευτυχισμένος φορώντας τα καλά του αγκαλιά με το Μεξικανό Φλωρινιώτη. Δεν είμαστε, είναι η αλήθεια, απλώς δε φταίμε που γεννηθήκαμε έτοιμοι για κάτι τέτοια. Τορτίγιας, φαγίτας και εκείνη τη Negra που είναι μαύρη σαν την κατάμαυρη νύχτα της ερήμου... Ξημέρωμα και πάλι στο δρόμο, ο Τζίμι Χέντριξ ζητά συγγνώμη, καθώς φιλά τον ουρανό και οι θημωνιές από τη έρημο Mοχάβε διασχίζουν γοργά γοργά τη σκουρόχρωμη άσφαλτο που οδηγεί στο πουθενά. Το Μπάρστοου ήταν πριν από 50 μίλια η τελευταία κοιτίδα πολιτισμού και καθόλου δε μας πειράζει να ξεσαλώσουμε καταμεσής στην έρημο, μέσα σε μια ξεραμένη λίμνη που φτάνει μέχρι το τέλος του ορίζοντα. Και επειδή οι αποξηραμένες λίμνες είναι στην Ευρώπη τόσο σπάνιες όσο και τα καγκουρό, σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη διασκέδαση από τα παντιλίκια στην έρημο, και μάλιστα με μια GT500. Μόνο με γκάζι, λίγο τιμόνι έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, και το μπλοκέ διαφορικό αναλαμβάνει το pendelum effect των 180°...
Πίσω στο Μπάρστοου, ξεπλένουμε το αυτοκίνητο από τους δυο, τρεις τόνους άμμο και αποφασίζουμε πως είναι καιρός για το Λ.A., μέσω όμως ενός κομματιού της πιο ιστορικής και γνωστής διαδρομής της Αμερικής: της Route 66. Στο Ιron Ηog Saloon, κάπου στη μέση της ερήμου, o μπάρμαν «οne-arm Mike» -άλλοτε μοτοσικλετιστής, μέχρι τη μέρα που αποδείχτηκε «αλλεργικός στους τηλεφωνικούς στύλους», όπως ο ίδιος δηλώνει-, μας εξιστορεί τον ατιμωτικό θάνατο ενός εκ των τριών στρουθοκαμήλων που εκτρέφει στην πίσω αυλή, μια ιστορία που τόση συνάφεια έχει με την οικονομία του οδοιπορικού μας, όσο και οι απίστευτοι διάλογοι του Ταραντίνο στην πλοκή των ταινιών του. Την παραθέτω αυτούσια: «Τρέχει η στρουθοκάμηλος φοβισμένη νυχτιάτικα στο δρόμο, τη βλέπει ο σερίφης και φρικάρει. Βγάζει την επαναληπτική καραμπίνα και τις ρίχνει όχι μία, αλλά πέντε φορές. Σταματά το επόμενο πικάπ με σκοπό να την απομακρύνει από το δρόμο για να μην προκληθεί κάποιο ατύχημα. Ο οδηγός είναι Μεξικανός και η ασφάλεια του αυτοκινήτου του, όμως, ληγμένη. Φορτώνει λοιπόν την άτυχη στρουθοκάμηλο και ξεκινάει με τα όσα πριν το πάρει χαμπάρι ο σερίφης. Το πτώμα φυσικά πέφτει από το πικάπ, περνάει ένα φορτηγό, περνά δεύτερο, περνά και ο σερίφης, και 100 κομμάτια στρουθοκάμηλου μένουν να μαγαρίζουν το ιστορικό route 66».
Ευχαριστούμε για την ευγενική συμβολή στο «άρθρο που ετοιμάζουμε για την Καλιφόρνια» και ανοίγουμε τη -στολισμένη με εμφανή σημάδια παραβίασης- μεταλλική εξώπορτα για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. «Hey, guys», ακούγεται μια φωνή πίσω μας. Κοντοστεκόμαστε, γυρνάμε προς το μέρος του Μάικ και τον βλέπουμε να χαιρετά με σηκωμένο το δεξί του χέρι, το μόνο που μπορεί άλλωστε να σηκώσει, ως άλλος Ινδιάνος αρχηγός: «Tell Greece I said hello!».
On the road again
Την επομένη στο Λ.Α., με το κοντέρ να έχει γράψει 1.813 μίλια, ετοιμαζόμαστε προς αναχώρηση. Έχουμε, άλλωστε, την ιερή υποχρέωση να διαβιβάσουμε τους χαιρετισμούς του μονόχειρα Μάικ σε όλη την Ελλάδα. Στην έξοδο του πάρκινγκ του ξενοδοχείου, το πρώτο και μοναδικό κανονικό ξενοδοχείο που επισκεφτήκαμε για μια βδομάδα στις ΗΠΑ, το κόκκινο κάμπριό μας αποτελεί και πάλι το κέντρο του κόσμου.
― Ναι, αυτή είναι! Η Shelby GT500. V8 με μηχανικό υπερσυμπιεστή. Που βέβαια δεν έχει πραγματικά 500 άλογα στο στρόφαλο, γιατί τόσα έχει μόνο στην αγωνιστική έκδοση. Right?
― ... Right.
― Χειροκίνητη ή αυτόματη;
― Χειροκίνητη.
― Ουάουου!
Τελικά, κάπως τα καταφέρνουμε και σε κάθε ταξίδι μας είμαστε οι μικροί θεοί της ασφάλτου, οδηγώντας το αυτοκίνητο-όνειρο όλων των ντόπιων. Χαιρετούμε το μαύρο παρκαδόρο και κατευθυνόμαστε αμίλητοι προς το LAX, το Los Angeles International Airport. Μόνη μας παρηγοριά πλέον μια παλιά, ινδιάνικη σοφία: «όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, η ψυχή του ταξιδεύει σε όλα τα μέρη που έχει επισκεφθεί». Αν είχαν δίκιο, τότε σίγουρα, έπειτα από αυτό το ταξίδι, θα πεθάνουμε ευτυχισμένοι..._ Ν. Κ.
- Η Καλιφόρνια έχει έκταση 155.959,34 τετραγωνικών μιλίων και 36.457.549 κατοίκους.
- Η σημαία της υψώθηκε για πρώτη φορά στις 14 Ιουνίου του 1846 κατά τη διάρκεια του αγώνα των εποίκων κατά της μεξικανικής κατοχής.
- Το υψηλότερο σημείο της είναι το όρος Γουίτνεϊ, 4.417 μ.
- Το χαμηλότερο σημείο είναι το Μπαντ Γουότερ, στην Κοιλάδα του Θανάτου, 85,9 μ. κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
- Το επίσημο παρατσούκλι της είναι «Golden State», η «χρυσή πολιτεία».
- Στο Pacific Grove της Καλιφόρνιας υπάρχει νόμος που τιμωρεί με πρόστιμο 500 δολάρια την... κακοποίηση πεταλούδων.
- Διαθέτει το μεγαλύτερο αμφιθέατρο του κόσμου, το διάσημο Hollywοod Bowl.
- Αλλά και το μεγαλύτερο εν ζωή δέντρο, μια γιγάντια σεκόγια διαμέτρου 31,1 μ. και το μεγαλύτερο μονόλιθο γρανίτη, ύψους 1.000 μ.
- Αν ήταν κράτος, θα είχε την 7η πιο εύρωστη οικονομία στον κόσμο!
- Στην Καλιφόρνια καταγράφονται ετησίως 500.000 σεισμικές δονήσεις.
- Καλλιεργούνται περισσότεροι από 300.000 τόνοι σταφύλι και παράγονται περί τα 64 εκατ. λίτρα κρασί.
- Στο Κάστροβιλ, την παγκόσμια πρωτεύουσα της αγκινάρας, στέφθηκε το 1947 η πρώτη βασίλισσα της αγκινάρας, μια νεαρή κοπέλα ονόματι... Νόρμα Τζιν.
- Και τέλος, η Καλιφόρνια κατέχει το ρεκόρ εκτροφής... στρουθοκάμηλων στις ΗΠΑ.
Ακούστηκαν...
Red Hot Chili Peppers
Φυσικά! Από τη Σάντα Μόνικα ίσαμε το Μποντέγκα Μπέι, από το Γιοσέμιτι μέχρι το Μπάρστοου. Californication και όχι μόνο!
Jimmy Hendrix
Έρημος χωρίς Χέντριξ, Shelby χωρίς βενζίνη! Με 113 Φαρενάιτ υπό σκιάν, σε μοβ ομίχλη ή σε στάση προσοχής μπροστά στην αστερόεσσα.
Blind boys of Alabama
Ήταν κάποτε πέντε, αλλά οι δύο πέθαναν από βαθειά γηρατειά και έμειναν τρεις. Πάντως σίγουρα είναι τυφλοί και ακούγονται όχι μόνο στην Αλαμπάμα, αλλά παντού.
Frank Zappa
Κι όμως ακούγεται διαφορετικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μέχρι και ο Ηλιόπουλος τον άκουσε αδιαμαρτύρητα!
Νeil Young
Κeep on rockin’ in the free world! Για ποιον, πώς, και γιατί γράφτηκε αυτό το τραγούδι είναι μια άλλη υπόθεση. ¶βυσσος η ψυχή του ανθρώπου...
Elvis Presley
Aν, δηλαδή, τον βρίσκαμε μπροστά μας στην έρημο (αφού, ως γνωστόν, ζει), πώς θα τον καλοπιάναμε για να μας δώσει συνέντευξη; Mε Zappa;
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 10-17 Απριλίου 2007
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ: Ford Shelby GT500
OΔΗΓΟΙ: Νίκος Κουνίτης, Θάνος Ηλιόπουλος
ΔΙΑΔΡΟΜΗ: Λος ¶ντζελες-Σαν Φρανσίσκο-Μποντέγκα Μπέι-Γιοσέμιτι-Μπάρστοου-Λος ¶ντζελες
ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ: 2.918
ΜΕΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ: 14,1 λίτρα/100 χλμ.
«Η φωνή της Αμερικής μας ψιθυρίζει στο αυτί και εμείς δεν μπορούμε να της χαλάσουμε το χατίρι· ανοίγουμε χάρτη και χαράζουμε πορεία για το εθνικό πάρκο του Γιοσέμιτι.»
«Γκαζώνω και… μαστουρώνω τα μισά Πασίφικ Χάιτς από αναθυμιάσεις Goodyear. Ως γνήσιος σινεφίλ στρίβω διαμονισμένα στη Μέισον Στριτ, αποφεύγω περίτεχνα το τραμ που κουδουνίζει μανιασμένα τα hells bells του με φόντο το Αλκατράζ και κατευθύνομαι προς την κατακόκκινη γέφυρα, χωρίς να καταδιώκομαι από καμία Dodge Charger.»
«Τα truck, τα πικάπ και τα τεράστια SUV μας δίνουν να καταλάβουμε πως εδώ οι σέρφερ -αν υπήρχαν- θα κυκλοφορούσαν μόνιμα ντυμένοι με πίσσα και πούπουλα. Ευτυχώς δεν έχουμε ιδέα από σερφ και είμαστε και από το Μίσιγκαν!»
«“Hey, guys”, ακούγεται μια φωνή πίσω μας. Κοντοστεκόμαστε, γυρνάμε προς το μέρος του Μάικ και τον βλέπουμε να χαιρετά με σηκωμένο το δεξί του χέρι, το μόνο που μπορεί άλλωστε να σηκώσει, ως άλλος Ινδιάνος αρχηγός: “Tell Greece I said hello!”».
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
FORD SHELBY GT500
KINHTHΡΑΣ
ΚΥΛΙΝΔΡΟΙ V8
ΚΥΒΙΣΜΟΣ 5.409 κ.εκ.
ΜΕΓ. ΙΣΧΥΣ 500 ίπποι/6.000 σ.α.λ.
ΜΕΓ. ΡΟΠΗ 66,4 χλγμ./4.500 σ.α.λ.
ΜΕΤΑΔΟΣΗ
ΚΙΝΗΣΗ Πίσω
ΚΙΒΩΤΙΟ Χειροκίνητο 6 σχέσεων
ΑΝΑΡΤΗΣΗ
ΕΜΠΡΟΣ Ψαλίδια βάσης, γόνατα ΜακΦέρσον, αντιστρεπτική ράβδος 34 χλστ.
ΠΙΣΩ ¶καμπτος άξονας με ράβδο Πανάρ, αντιστρεπτική 24 χλστ.
ΕΛΑΣΤΙΚΑ
ΕΜΠΡΟΣ 225/45 R18
ΠΙΣΩ 285/40 R18
ΦΡΕΝΑ
ΕΜΠΡΟΣ Αεριζόμενα δισκόφρενα 14 ιντσών
ΠΙΣΩ Αεριζόμενα δισκόφρενα 11,8 ιντσών
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΜxΠxΥ 4.775x1.877x1.415 χλστ.
ΜΕΤΑΞΟΝΙΟ 2.720 χλστ.
ΒΑΡΟΣ 1.832 κιλά
FORD SHELBY MUSTANG GT 500 (1968)
Το «¶γριο ¶λογο της Β. Αμερικής», που το 1964 διαδέχτηκε το Thunderbird, ήταν μια προσωπική επιτυχία του Λι Aϊακόκα. Το 2+2 θέσεων αμάξωμά του προσαρμόστηκε στο πλαίσιο του διαφορετικής φιλοσοφίας Falcon κι ο πρώτος κινητήρας που χρησιμοποίησε ήταν ένας μάλλον ασθενικός V4. Σύντομα όμως ακολούθησαν τα V6 και V8 μηχανικά σύνολα, για όσους ήθελαν ένα ισχυρότερο Mustang, συνοδευμένο με κάθε λογής αξεσουάρ. Η 8κύλινδρη έκδοση, η GT 350 με ισχύ 271 ίππους, εμφανίστηκε τον Ιανουάριο του 1965. Στα μηχανικά της μέρη επενέβη την ίδια χρονιά ο Κάρολ Σέλμπι, νικητής του Λε Μαν το 1959 και δημιουργός των Cobra, ισχυροποιώντας την στο έπακρο: η Shelby Mustang ξεπέρασε τους 300 ίππους, ενώ εξοπλίστηκε με ακόμη περισσότερους στην αγωνιστική 350 R. Τα αυτοκίνητα με τις δύο παράλληλες λωρίδες κατά μήκος του αμαξώματος απέκτησαν την κορυφαία τους έκδοση GT 500 το 1968, με τον 7λιτρο κινητήρα των 360 ίππων της Cobra 428._ Σ. Χατ.
KΙΝΗΤΗΡΑΣ: V8 90
ΚΥΒΙΣΜΟΣ: 7.010 κ.εκ.
ΙΣΧΥΣ: 360 ίπποι στις 5.400 σ.α.λ.
ΡΟΠΗ: 57,9 χλγμ. στις 3.200 σ.α.λ.
ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΚΙΝΗΣΗΣ: στους πίσω τροχούς
ΚΙΒΩΤΙΟ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ: χειροκίνητο 4 σχέσεων
ΜxΠxΥ: 4,61x1,73x1,31 μ.
ΜΕΤΑΞΟΝΙΟ: 2,74 μ.
ΒΑΡΟΣ: 1.680 κιλά